Posty oznaczone jako bogacz

W tych dniach straciłam cały świat

Cytat na dziś
Opublikowano Zostaw komentarz na W tych dniach straciłam cały świat

„W tych dniach straciłam cały świat.
Znalazł go może kto?
Rozpoznasz go po wieńcu gwiazd,
co mu u czoła lśnią.
Dla bogatego nieznaczna to strata,
lecz dla mych skromnych dni
cena jego ponad wszystkie dukaty.
O Panie, znajdź go mi!”

E. Dickinson „W tych dniach straciłam cały świat”, cyt. za C. Funke „Atramentowa śmierć”, tł. J. Koźbiał, W-wa 2008, s. 125

Photo by Gerd Altmann on Pixabay

Jeśli jakiś bogacz pozwoli sobie na to

Cytat na dziś
Opublikowano Zostaw komentarz na Jeśli jakiś bogacz pozwoli sobie na to

„Jeśli jakiś bogacz pozwoli sobie na to, aby dzień w dzień tracić jakąś rzecz ze swego majątku, choćby była ona jedną z tych o niewielkiej wartości, to stopniowo doprowadzi do tego, że prędzej czy później stanie się biedakiem. I to samo dokonuje się w sprawach duchowych tego zgromadzenia, że jeśli porzuca się niektóre z nich, gdyż wydają się im drobiazgami i czymś mało istotnym, to zakon prędko dojdzie do zatracenia swojej doskonałości”.

św. Jan od Krzyża

Photo by S K on Pixabay

Daw­ne człe­ka pa­no­wa­nie

Cytat na dziś
Opublikowano Zostaw komentarz na Daw­ne człe­ka pa­no­wa­nie

„Daw­ne człe­ka pa­no­wa­nie,
Nie wy­nisz­czo­ne do koń­ca!…
Zo­sta­ło mu uży­wa­nie
Wol­ne po­wietrza i słoń­ca.

Resz­tę lę­ka­mi twar­de­mi
Dała moż­nym prze­moc krwa­wa!
Na cóż mię było na zie­mi,
Gdy nic do niej nie mam pra­wa?

Pta­stwo wol­no prze­la­tu­je,
I wy­ży­wia się z tej niwy;
Tu ro­bak część swą znaj­du­je,
Wziął, wie­le chciał, zwierz pierz­chli­wy!

Ja rów­nym człe­kiem stwo­rzo­ny,
Próż­no po­kar­mu wy­zie­ram,
Na buj­ne pa­trzę za­go­ny,
I z gło­du przy nich umie­ram.

Oto tłum lu­dzi i koni
Przydróżne zbo­że wy­tła­cza;
Szum się po po­wietrzu goni!
Wozy to idą bo­ga­cza.

On, nad in­nych roz­tar­gniony,
Z gorą­cem, z py­łem się bie­dzi
Chmurą prochu oto­czo­ny,
Że go i nie­bo nie wi­dzi!

Po­chleb­ca go fał­szem tru­je!
Co zja­dło me wy­ży­wie­nie,
Na ręku przed nim pia­stu­je
Ulu­bio­ne pań­skie szcze­nię.

Bo­gacz mym gło­sem zwró­co­ny,
Na tę stro­nę gło­wą ski­nął,
Gdzie ja leżę za­po­mnio­ny!
Wi­dział ka­le­kę, i mi­nął.

Boże! Przy mem pra­wie sto­ję,
Zwę Cię Oj­cem ze wszyst­kie­mi:
Nie wi­dzisz!… Ja, dziec­ko two­je,
Po­nie­wie­ram się po zie­mi!

Już mi się oczy stę­pi­ły,
Próżno le­jąc łzy co­dzien­ne:
Nie­ba się z zie­mią zmó­wi­ły,
I sta­ły mi się ka­mien­ne!…

Nic mię w tem ży­ciu nie cie­szy,
Wszyst­ko mija mą kol­eję
Śmierć się tyl­ko ku mnie śpie­szy,
Za rękę wio­dąc na­dzie­ję”.

F. Karpiński „Żebrak przy drodze”

Photo by Hubert Buratynski on Pixabay