„Cóż ci pomoże, że dajesz Bogu tę rzecz, gdy On żąda od Ciebie innej? Poznaj, czego Bóg żąda od ciebie i spełnij to, a przez to lepiej zadowolisz swoje serce, niż czyniąc co sam pragniesz”.
św. Jan od Krzyża „Słowa światła i miłości. Przestrogi”, s. 34
Photo by Gerd Altmann on Pixabay
„Wszystko, co możemy zrobić, jest drobnostką w porównaniu z tym, co otrzymujemy. Ale to niewiele musimy uczynić sami. Przede wszystkim wytrwale modlić się o poznanie właściwej drogi; kiedy się ją dostrzeże, iść bez oporów za natchnieniem łaski. Kto tak postępuje i trwa cierpliwie, nie może powiedzieć, że jego wysiłki są daremne. Nie trzeba tylko Bogu wyznaczać terminów”.
E. Stein „Pisma” t.2, s. 132
Photo by Albrecht Fietz on Pixabay
„Przybądź Duchu Święty, ześlij z nieba wzięty
światła Twego strumień.
Przyjdź, Ojcze ubogich, Dawco darów mnogich,
Przyjdź, światłości sumień.
O, najmilszy z Gości, słodka serc radości,
Słodkie orzeźwienie.
W pracy Tyś ochłodą, w skwarze żywą wodą,
W płaczu utulenie.
Światłości najświętsza! Serc wierzących wnętrza
Poddaj Twej potędze.
Bez Twojego tchnienia cóż jest wśród stworzenia?
Jeno cierń i nędze.
Obmyj, co nieświęte, oschłym wlej zachętę
Ulecz serca ranę!
Nagnij, co jest harde, rozgrzej serca twarde,
Prowadź zabłąkane.
Daj Twoim wierzącym, w Tobie ufającym,
Siedmiorakie dary!
Daj zasługę męstwa, daj wieniec zwycięstwa,
Daj szczęście bez miary”.„Sekwencja o Duchu Świętym”
„- Tak, wiele niezwykłych otrzymałaś darów, lecz nie myśl, by one były tak niezwykle rzadkie. Wiedz, że Serce Moje zawsze jest otwarte, by wam udzielać łask. Od was zależy, jak te dary, i ile ich przyjmiecie”.
słowa Jezusa, K. Kowalczewska „Mów Panie…”, s.33
Photo by congerdesign on Pixabay
„- Chcę ci dać bardzo cenny podarunek, lecz musisz być mężną.
– O Jezu, dodaj siły i czyń, co chcesz!
– Chcę ci dać koronę cierniową!”K. Kowalczewska „Mów Panie…”
Photo by congerdesign on Pixabay
„Ponad wszelkie łaski i dary Ducha Świętego, jakie Chrystus przyznaje swoim przyjaciołom, największą jest umieć zwyciężać samego siebie, by z ochotą, z miłości dla Chrystusa, znosić cierpienia, niesprawiedliwość, biedę i poniżenia”.
„Kwiatki świętego Franciszka”
Photo by Andrea Don on Pixabay
„Całe życie prawdziwego chrześcijanina jest świętą tęsknotą. Za czym zaś tęsknisz, tego jeszcze nie widzisz. Gdy jednak tęsknisz, wówczas stajesz się podatnym do przyjęcia tego, co zobaczysz, gdy nadejdzie.
Kiedy zamierzasz napełnić jakikolwiek pojemnik, a wiesz, że sporo tego, co trzeba będzie włożyć, wtedy poszerzasz sakwę, worek, bukłak czy cokolwiek innego. Wiesz, jak dużo masz włożyć, a widzisz, jak mało jest miejsca. Rozciągając zatem, zwiększasz pojemność. Otóż w ten właśnie sposób Bóg, każąc nam czekać, zwiększa pragnienie, wywołując pragnienie – poszerza duszę, poszerzając ją – zwiększa zdolność przyjęcia.
Pragnijmy przeto, bracia, albowiem czeka nas napełnienie. […]
Nasze życie jest więc ćwiczeniem się w tęsknocie. Tym bardziej udoskolnali nas święte pragnienie, im bardziej odsuniemy nasze pragnienia od miłości świata. Mówiliśmy wcześniej o potrzebie uprzedniego wyprzątnięcia tego, co ma być napełnione. Skoro masz być wypełniony dobrem, pozbądź się zła”.św. Augustyn, komentarz do Pierwszego Listu św. Jana, cyt za: „Liturgia godzin”, t. 3, s. 179-180
„Bóg pragnie, aby w modlitwie działało nasze pragnienie, które pozwala nam otrzymywać dar przygotowywany dla nas przez Boga. Dar ten jest bardzo wielki, a nasze serce jest małe i ciasne. Dlatego mówi on nam – otwórzcie się. Mogąc obdarowywać wszystkich, Bóg daje tylko tym, którzy proszą, z obawy, żeby nie dać temu, kto nie umie otrzymywać”.
św. Augustyn
Photo by Gerd Altmann on Pixabay
„Jeśli chcesz znaleźć współczucie, miej je i ty. Bądź wobec innych miłosiernym, tak jak ty chcesz być traktowany z miłosierdziem. Pewnego dnia otrzymasz to, co rozdałeś, i stracisz to, co zatrzymałeś dla siebie”.
F. Bersini, cyt. za: „Śladami Zbawiciela w Godzinie Miłosierdzia”, s. 155
Photo by Vicki Nunn on Pixabay
„Cóż to jednak znaczy, że Bóg sam zaniesie małą duszę na szczyt doskonałości? Oznacza to, że pragnąc otrzymać miłość Bożą, możemy z naszej strony jedynie przygotować się i przysposobić na jej przyjęcie, gdyż ona zawsze jest darem, który nas nieskończenie przewyższa; o własnych siłach nigdy zdobyć go nie potrafimy. Cechą miłości Bożej jest to, że pragnie dawać siebie, rozdawać się, że chce się zniżyć do naszej nicości, aby nas napełnić sobą, przemienić w siebie: «Zadowalając się mymi słabymi wysiłkami, On sam podniesie mnie aż do siebie i okrywszy swymi nieskończonymi zasługami, uczyni Świętą»”.
św. Teresa od Dzieciątka Jezus „Dzieje duszy”, s. 17
