„Wreszcie Węgiełek poddał się jego uściskowi. Bardzo długiemu uściskowi. Kiedy duży, chropowaty język osła znalazł się na jego twarzy, Atacleto wiedział, że pokój został zawarty i że będzie trwał już zawsze. Posiadał osiołka, a osiołek posiadał jego, tak jak w każdej sensownej przyjaźni”.
S. de Mari „Ostatnie zaklęcia”, s. 221
Photo by Antonios Ntoumas on Pixabay
„Zrozumcie, że język może ukryć prawdę, ale oczy – nigdy! Ktoś wam zadaje niespodziewane pytanie, nie zdradzacie się nawet drgnieniem, błyskawicznie bierzecie się w garść i wiecie, co należy powiedzieć, żeby ukryć prawdę, i wygłaszacie to niezmiernie przekonywająco, i nie drgnie na waszej twarzy żaden muskuł, ale – niestety – spłoszona pytaniem prawda na okamgnienie skacze z dna duszy w oczy i już wszystko stracone”.
M. Bułhakow „Mistrz i Małgorzata”
„Tylko język chroni nas przed okropnościami nienazwanych rzeczy”.
T. Morrison
Photo by Gerd Altmann on Pixabay
„Chodzi mi o to, aby język giętki
Powiedział wszystko, co pomyśli głowa;
A czasem był jak piorun jasny, prędki,
A czasem smutny jako pieśń stepowa,
A czasem jako skarga Nify miętki,
A czasem piękny jak Aniołów mowa,
Aby przeleciał wszystko ducha skrzydłem.
Strofa winna być taktem, nie wędzidłem”.J. Słowacki
„Jakiej jednak trzeba wrażliwości, by czuć, że porozumienie z drugim człowiekiem nie polega na tym, że ja będę do niego mówił głośniej w swoim języku, ale że muszę nauczyć się mowy, którą on poznaje i opisuje świat! I to nie tylko w wymiarze lingwistycznym”.
Sz. Hołownia „Święci codziennego użytku”, Kraków 2015, s. 90
