„Jesteś jak te psy, te niechciane, które przez całe życie są źle traktowane. Kopiesz je i kopiesz, a one wciąż wracają, wciąż płaszczą się i merdają ogonem. Proszą, błagają. Mają nadzieję, że tym razem zrobią coś dobrze i wreszcie je pokochasz”.
P. Hawkins „Dziewczyna z pociągu”, tł. J. Kraśko. Warszawa 2015, s. 320-321