„Wreszcie Węgiełek poddał się jego uściskowi. Bardzo długiemu uściskowi. Kiedy duży, chropowaty język osła znalazł się na jego twarzy, Atacleto wiedział, że pokój został zawarty i że będzie trwał już zawsze. Posiadał osiołka, a osiołek posiadał jego, tak jak w każdej sensownej przyjaźni”.
S. de Mari „Ostatnie zaklęcia”, s. 221
Photo by Antonios Ntoumas on Pixabay