„Celino, jakiż to przywilej być zapomnianym na ziemi. Ach! myśli Boże nie są myślami naszymi, gdyby były nimi, życie nasze byłoby jednym tylko hymnem wdzięczności!…”.
św. Teresa od Dzieciątka Jezus, list 107 do Celiny
Photo by Cristian Oltean on Pixabay
„Celino, podczas tych KRÓTKICH CHWIL pozostawionych nam jeszcze, nie traćmy czasu… zbawiajmy dusze… dusze «giną jak płatki śniegu», Jezus płacze, a my… a my myślimy o własnych cierpieniach, zamiast pocieszać naszego Oblubieńca! och! Celino moja, żyjmy dla dusz, bądźmy apostołkami, ratujmy zwłaszcza dusze kapłanów, one powinny być przezroczystsze od kryształu… Niestety! iluż złych księży, księży, którzy nie są dostatecznie święci! Módlmy się, cierpmy za nich, a Jezus w dniu ostatecznym jakże będzie wdzięczny. Damy Mu dusze!”.
św. Teresa od Dzieciątka Jezus, list 94 do Celiny
Photo by Jakub Luksch on Pixabay
„«Postępujcie w Jezusie Chrystusie, zapuśćcie w Niego korzenie i na Nim dalej się budujcie i umacniajcie się w wierze, pełni wdzięczności». Tak, dzieciątko mojej duszy i mojego serca, chodź w Jezusie Chrystusie. Ty potrzebujesz tej szerokiej drogi, ty nie jesteś stworzona dla wąskich ścieżek ziemskich! Bądź wkorzeniona w Niego, i z tego powodu wykorzeniona z siebie, albo czyniąc wszystko tak jak On: to znaczy wyrzekając się siebie za każdym razem, gdy siebie spotkasz. Bądź zbudowana na Nim, bardzo wysoko ponad wszystkim, co przemija, tam, gdzie wszystko jest czyste, wszystko jest świetliste”.
św. Elżbieta od Trójcy Świętej „Wielkość naszego powołania”, w: taż „Pisma” t. 3, s. 386
„Święta, o której dopiero co wspomniałam, mówi, po jakim znaku rozpoznajemy, że Bóg jest w nas i że Jego miłość nas posiada, to nie tylko przyjmowanie cierpliwie, lecz z wdzięcznością tego, co nas rani i zadaje nam cierpienie”.
św. Elżbieta od Trójcy Świętej, list 316 do matki, w: taż „Pisma” t. 2, s. 513
Photo by BÙI VĂN HỒNG PHÚC on Pixabay
„Wierz zawsze w Miłość. Jeżeli masz coś do cierpienia, myśl, że jeszcze bardziej jesteś kochana, i śpiewaj zawsze swoje «dziękuję». On jest tak bardzo zazdrosny o piękność Twojej duszy… On patrzy tylko na to”.
św. Elżbieta od Trójcy Świętej, list 271 do siostry, w: taż „Pisma” t. 2, s. 412
„Ja, mały Jezus, miłuję cię, chociaż jesteś bez powabu, i błagam cię, abyś bez przerwy chodziła, zabawiając mnie… Aby jednak fryga obracała się, trzeba ją popędzać batem… Otóż, pozwól, by siostry oddawały ci tę przysługę; bądź szczególniej wdzięczna tym, które dołożą usilnych starań, byś nie zwolniła biegu. Gdy nabawię się z tobą do woli, zabiorę cię w górne krainy, gdzie będziemy mogli bawić się bez cierpienia… (Twój Braciszek Jezus)”.
św. Teresa od Dzieciątka Jezus „Rady i wspomnienia”, s. 274
Photo by InspiredImages on Pixabay
„Trzeba – powiedziała mi wtedy – abyś przyzwyczaiła się okazywać swą wdzięczność, dziękować z całego serca za najmniejszą rzecz. Kto tak postępuje, ten praktykuje miłość bliźniego, w przeciwnym razie, nawet jeśli obojętność jest tylko zewnętrzna, to mimo to ona mrozi serca i niszczy serdeczność tak bardzo konieczną w zgromadzeniu”.
św. Teresa od Dzieciątka Jezus „Rady i wspomnienia”, s. 267
Photo by June Laves on Pixabay
„W czasie mych cierpień, tak okrutnych, już wtedy radość Mi sprawiały dusze, o których wiedziałem, że będą Mi wdzięczne za cierpienia. Tak i teraz, te dusze czyste i wierne, sprawiają Mi radość swą wiernością, pocieszają Serce moje i wynagradzają za grzeszników. Znajduję w nich odpoczynek.
Rodzice kochają swe dzieci, ale mają takie, które im postępkami swoimi sprawiają wyjątkową radość. Takie szczególniej miłują. Tak i Ja dla dusz Mi wiernych mam łaski nadzwyczajne i radością moją jest udzielać im łask. Takich dusz jest jednak mało”.Jezus do S.B. Kunegundy Siwiec, „Miejsce mojego miłosierdzia i odpoczynku. Nadprzyrodzone oświecenia Służebnicy Bożej Kunegundy Siwiec”, s. 108
Photo by Myriams-Fotos on Pixabay
„Dotychczas jeszcze nikt nie okazywał mi tyle dobroci i odczuwałem palącą potrzebę, by dać jej w zamian coś więcej oprócz mego towarzystwa, potrzebę, jaką odczuwają wszystkie istoty, które chcą odwdzięczyć się nie tylko materialnie za to, co dla nich nie ma ceny: za zainteresowanie i życzliwość”.
C. Laforet „Złuda”, s. 65
Photo by Volker Kraus on Pixabay
„Żona jest słońcem rodziny przez swą naturalną i pogodną szczerość, szlachetną prostotę, chrześcijańską prawość; zarówno swą rozwagą i szlachetnością ducha, jak też właściwą troską o ciało i ubiór oraz skromnymi i uprzejmymi obyczajami życia. Delikatność uczuć, pogodny wyraz twarzy, milczenie, uśmiech bez złośliwości, skinienie głową w dowód życzliwości, nadają jej wdzięk powabnego, ale prostego kwiatu, który rozchyla płatki, aby przyjąć i odbić ciepło słońca.
O, gdybyście mogli wiedzieć, jak głębokie uczucie miłości i wdzięczności w sercu ojca rodziny i dzieci wywołuje i pozostawia taki obraz żony i matki”.Pius XII „Discorsi e Radiomessagi”, 11 mart. 1942
