“Jestem pieśnią, która śpiewa ptaka.
Jestem liściem, który stwarza las.
Jestem przypływem, co ściąga księżyc.
Jestem nurtem, co ujarzmia piach.
Jestem chmurą, tchnącą wiatru powiew;
ziemią, która daje słońcu blask;
jestem iskrą, która krzesze krzemień.
Dźwiękiem, który kształt formuje rąk.
Słowem, co człowieka wypowiada”.C. Causley “Jestem pieśnią”, cyt. za C. Funke “Atramentowa śmierć”
Photo by Loretta Tollefson on Pixabay
“Doświadczony żeglarz nie walczy z prądem, ani wiatrem, ale pozwala im unosić się w obranym przez siebie kierunku”.
B. Prus
Photo by Michael Schwarzenberger on Pixabay
“W zeschłych wrzosach hulał wichr,
W lesie już i powiew cichł,
W lesie cienie dniem i nocą,
Ciemne dziwy traw migocą.
Wiatr się stoczył z zimnych gór,
Grzmiał jak gromów groźny chór,
Jękły drzewa w leśnej głuszy,
Liść w gałęziach stulił uszy.
Wiatr znów zaczął dąć na wschód –
W lesie cicho jak i wprzód.
Za to poza lasem, blisko,
Śpiewa wiatrem trzęsawisko.
Trawy syczą, szuszczą źdźbła,
W ziołach chrzęści nuta zła –
A w jeziorze pęd wichury
Drze odbite w fali chmury.
Przez samotne góry w bok
Wionął wiatr, gdzie czuwa smok;
Pośród głazów tam olbrzymich
Z lasu czarne idą dymy.
Wreszcie z dolin i ze wzgórz
Spłynął w noc jak w otchłań mórz –
Potem w żagiel dmąc miesiąca
W wodę srebrne gwiazdy strącał”.J. R. R. Tolkien “Hobbit, czyli tam i z powrotem”
Photo by Janusz Nowak on Pixabay
“Wybujałą zieleń pąków wyobraźni
Ukrywam w splocie pędów i mroku gęstwiny.
Płoszy ją najlżejszy powiew wiatru, ślad myśli
Cudzej, nieostrożnej, zbyt śmiałej, pełnej drwiny”.M. Piechota “Mój ogród” (fragment)
“Miłość jest kwiatem róży,
Przyjaźń – wierzbą płaczącą.
Różę wichry roztrącą,
Wierzba oprze się burzy”.
Nie znam autora tego wierszyka, bo to typowy wierszyk z pamiętnika. Ale podoba mi się, bo pokazuje, że trwałą miłość da się zbudować tylko na przyjaźni.
“Miłość jako nasionko leśne z wiatrem szybko leci, ale gdy drzewem w sercu wyrośnie, to chyba tylko razem z sercem wyrwać je można”.
H. Sienkiewicz
“Gdyby osłonić kaniony przed wichurami, nigdy byśmy nie zobaczyli ich piękna”.
E. Kübler-Ross, cyt. za W. W. Dyer “Tak miało być”, s. 387
