Kalla zawsze była niecierpliwa. Wada ta, kłopotliwa u wszystkich, u księżniczek bywa prawdziwym przekleństwem. A Kalla była księżniczką.
Kiedy skończyła 16 lat, jak nakazywał odwieczny zwyczaj, król kazał zbudować olbrzymią górę ze szkła, najął groźnego smoka i zamknął Kallę w wieży zbudowanej na samym szczycie góry, po czym rozesłał wici po sąsiednich królestwach, że jego córka czeka na ratunek.
Księżniczka chętnie pozwoliła się zamknąć, z zadowoleniem rozmyślając o cudownym księciu, który ją wyzwoli.
Ale mijały dni i tygodnie, a żaden książę się nie zjawiał. Kalla zaczęła się nudzić. Co z tego, że miała luksusową wieżę, ogromną bibliotekę do własnej dyspozycji, a nawet psa i kota do towarzystwa? Cóż z tego, że gołębią pocztą przychodziły codziennie listy od rodziców, a także od przyjaciółki z sąsiedniego królestwa, również zamkniętej w swojej wieży? Jak długo można siedzieć i czekać, choćby w najbardziej luksusowych warunkach? Gdzie ci książęta?
Aż wreszcie pewnego dnia pod szklaną górą pojawił się książę. Stanął i w zamyśleniu popatrzył na śliską stromiznę. Księżniczka z nadzieją zerkała w dół, robiąc wdzięczne minki i przeczesując palcami włosy. Ale książę wzruszył ramionami, wskoczył na konia i odjechał. Kalla uznała, że to jej wina. Nie starała się wystarczająco.
Kiedy po jakimś czasie pojawił się kolejny książę, była lepiej przygotowana. Ubrana w najlepszą suknię siedziała na parapecie okna, wdzięcznie wystawiając odsłonięte kolanko. Ale książę tylko zerknął w przelocie i pojechał dalej.
Kolejny nawet się zatrzymał. Ba, nawet podjął trud wspinaczki. Ale rzemieślnik najęty przez króla dobrze wykonał swoją robotę. Góra była śliska jak trzeba, bez jakichkolwiek występów czy zadr. Księciu udało się wejść w górę na pół metra, po czym się ześlizgnął. Księżniczka z zapartym tchem obserwowała jego działania. Spróbował drugi raz, ale tym razem noga omsknęła mu się już po kilkudziesięciu centymetrach. Trzeci raz już nie próbował, wskoczył na konia i pojechał szukać niższej góry. Może siedząca na niej księżniczka będzie nawet brzydsza, ale przynajmniej łatwiej dostępna.
Kalla była zła. Na ojca, na górę, na książąt, którzy tak szybko rezygnowali. A przecież żaden z nich nawet jeszcze nie zobaczył smoka!
Kiedy więc przybył kolejny konkurent, księżniczka uznała, że nie warto czekać. Pozwoliła mu się chwilę powspinać, ale kiedy zauważyła, że on również zjeżdża, wyskoczyła z wieży i siłą rozpędu zjechała po zboczu szklanej góry prosto w ramiona księcia. Nawet nie zdążył jej złapać. Widząc zjeżdżającą księżniczkę, czym prędzej wskoczył na konia i pognał byle dalej.
Rozczarowana (i lekko poobijana) Kalla wróciła więc na wieżę (każda szklana góra ma tajne drzwiczki ze schodkami, ale większość książąt na szczęście o tym nie wie). Księżniczka uznała, że winny ucieczki księcia jest smok. Biedak, na pewno się przestraszył, widząc wychylającą się zza góry wielką, czerwoną bestię.
Przy kolejnym księciu Kalla zaczęła więc od zjechania w kierunku smoka. Z całym impetem spadła biednemu gadowi na łeb, powodując tym jego omdlenie (pięćdziesięciokilogramowa księżniczka zjeżdżająca z dużą prędkością z wysokości trzystu metrów naprawdę swoje waży).
Ale książę, zamiast złapać Kallę w objęcia i uwieźć do swego królestwa, uciekł z krzykiem tak szybko, że nawet nie zdążył wskoczyć na konia. Jego dzielny rumak, choć był ogierem z najlepszych stajni, miał duży problem, żeby dogonić swojego pana.
I znów księżniczka wróciła do wieży jak niepyszna. Po wysłuchaniu bury od smoka, który powiedział jej, co myśli o zjeżdżaniu na jego łeb, zwinęła się w obrażony kłębek na kanapie. Nie mogła zrozumieć, dlaczego ci wszyscy książęta są tacy beznadziejni. Tacy… niemęscy. Nie dość, że ich we wszystkim wyręczała, to oni i tak nie byli gotowi wieźć jej do swego królestwa.
Kalla stwierdziła, że ma dość. Przestała siadać w oknie, przestała wyglądać. Zakopała się w bibliotece, ucząc się, czytając, pisząc. Było jej całkiem dobrze, choć czasem trochę tęskniła za towarzystwem.
Nie widziała nawet kilku czy kilkunastu książąt, którzy, popatrzywszy na puste okno wieży, doszli do wniosku, że księżniczkę już dawno ktoś uratował i odjechali szukać innych wież.
Wreszcie pewnego dnia pogrążona w ciekawej lekturze Kalla usłyszała jakieś dziwne stukanie. Podbiegła do okna wieży. U stóp góry zobaczyła księcia, trzymającego w rękach czekan. Powoli wykuwał sobie stopnie w zboczu góry i piął się wzwyż.
Księżniczka zasiadła więc w oknie i obserwowała jego zmagania. Nie zachęcała go, nie wdzięczyła się. Nie uważała, żeby było warto. Czekała, aż się zniechęci, jak inni. Ale książę się nie zniechęcał. Piął się coraz wyżej. Wreszcie zatrzymał się na odpoczynek na jednym z wykutych przez siebie stopni. Usiadł i siedział. Zdaniem księżniczki – stanowczo za długo. Więc zrobiła to co zwykle – zjechała do niego. Ale książę, zamiast porwać ją w ramiona, zszedł kilka stopni w dół. Kiedy zaczęła go gonić, zszedł kolejne. I kolejne. Rzuciła mu się na szyję, ale on odepchnął ją lekko. Nie uciekł, to prawda, ale i nie pozwalał jej się zbliżyć. Z czasem zbudował mały warsztacik gdzieś w okolicy.
Księżniczka wróciła do wieży. Pokrzykiwała do niego czasem, a on z rzadka odpowiadał.
I tak mijał czas. W okolicy nie pojawiali się już książęta. Kalla znów zajęła się spokojnym życiem w swojej wieży, marząc, że pewnego dnia książę porzuci swój warsztacik i znów zacznie się wspinać. I rzeczywiście, pewnego dnia pojawił się pod wieżą. Nawet wszedł na wykute uprzednio schodki. Uderzył raz kilofem i usiadł, po czym zszedł i wrócił do swojej chatki, żeby następnego dnia przyjść znowu. Królewna miała dosyć. Zdawała sobie sprawę, że w tym tempie nie ma szans, żeby dostał się do niej w skończonym czasie. Więc znów zrobiła to samo, choć przecież wiedziała, jak to się skończy.
I faktycznie, kiedy zjechała w jego ramiona, książę ją złapał. A potem odstawił na ziemię, odwrócił się i odszedł. Porzucił swój warsztacik i zniknął gdzieś w lesie. Nie wiadomo, czy jeszcze wróci. Kalla weszła znów na wieżę, wzdychając ciężko. Tęskniła za nim, choć zdawała sobie sprawę, że prawdopodobnie już nigdy go nie zobaczy.
Już wiedziała, że nikt się do niej nie dostanie. Góra była zbyt śliska, a ona zbyt brzydka i zbyt mało warta, żeby komuś chciało się wspinać, a co dopiero pokonywać smoka.
Wiedziała już, gdzie popełniła błąd. Książąt nie należy wyręczać. Jeśli zniechęcą się sami to trudno. Ale znacznie bardziej przerażające od szklanej góry, złego smoka czy wysokości są dla książąt księżniczki, które same wskakują im w ramiona.
* * *
Czy Kallę ktoś w końcu uratował? Nie wiem tego. Ale szczerze wątpię. Po królestwie rozeszła się już bowiem wieść, że w tej właśnie wieży mieszka księżniczka, która chce za bardzo i książęta bardzo się pilnowali, żeby się w tej okolicy nie pokazywać. Ale nie żałujcie jej. Sama zapracowała na swój los.
U. Piechota – Wszystkie prawa zastrzeżone (All rights reserved).
Photo by Caroline Sattler on Pixabay