Powinno być zachowane wyczucie piękna

„We wszystkim, co odnosi się do Eucharystii, powinno być zachowane wyczucie piękna. «Liturgia bowiem, jak i zresztą Objawienie chrześcijańskie, ma wewnętrzny związek z pięknem: jest veritatis splendor. (…) Prawdziwym pięknem jest miłość Boga, który definitywnie objawia się nam w tajemnicy paschalnej. Piękno liturgii jest częścią tej tajemnicy; ona jest najwyższym wyrazem chwały Bożej i stanowi, w pewnym sensie, otwarcie się Nieba ku ziemi. Pamiątka odkupieńczej ofiary niesie w sobie ślady tego piękna Jezusa (…). Piękno nie jest więc jedynie czynnikiem dekoracyjnym liturgii; ono jest jej elementem konstytutywnym, gdyż jest atrybutem samego Boga i Jego Objawienia». Dbałość o ukazanie tego piękna jest więc oddaniem czci Bogu i zarazem istotnym elementem duchowości eucharystycznej”.

B. Juszkiewicz-Bednarczyk OCDS „Eucharystia – centrum życia chrześcijańskiego (duchowość Eucharystii)” w: „Zaproszenie na Górę Karmel” t. 3 „Przyrzeczenia”, s. 163-164

Photo by useristrator3 on Pixabay

Należy podkreślić, że rozproszenia pomagają

„Należy podkreślić, że rozproszenia pomagają dostrzec słabości modlącego się, wszelką niemoc oraz negatywne uwarunkowania jego życia. Zaakceptowanie tego faktu pozwala ofiarować poczucie swojej nędzy Bogu i poprzez zawierzenie Mu siebie stać się drogą do poprawy życia wewnętrznego”.

M. Filipowski OCDS „Modlitwa terezjańska (2)” w: „Zaproszenie na Górę Karmel” t.3 „Przyrzeczenia”, s. 121

Photo by AndreasL08 on Pixabay

Stosunkowo łatwo jest zapobiegać rozproszeniom

„Stosunkowo łatwo jest zapobiegać rozproszeniom zewnętrznym, wiąże się to z takim doborem miejsca i czasu modlitwy, aby ograniczyć bodźce utrudniające skupienie. Dobrą praktyką jest również ochrona zmysłów w ciągu całego dnia, nie tylko w czasie modlitwy, przez unikanie szukania czy poznawania ciekawostek, przeszkadzających w przebywaniu w Obecności Bożej”.

M. Filipowski OCDS „Modlitwa terezjańska (2)” w „Zaproszenie na Górę Karmel” t. 3 „Przyrzeczenia”, s. 116

Photo by Luda Kot on Pixabay

Szatan, pomimo całej swojej inteligencji…

„Należy jednak podkreślić, że szatan, pomimo całej swojej inteligencji anioła ciemności, nie wie wszystkiego: nie ma możliwości bezpośrednio poznać, o czym człowiek myśli, dopóki to nie zostanie wypowiedziane, nie zna również tajników ludzkiego serca. Dużo natomiast może się dowiedzieć z zachowania człowieka. Może doświadczyć go różnymi utrapieniami, natomiast nie jest w stanie dotrzeć do najgłębszej istoty duszy. Pomimo faktu, że jego ataki mogą być bardzo złośliwe, nie należy się go bać”.

M. Filipowski OCDS „Modlitwa terezjańska (2)” w: „Zaproszenie na Górę Karmel” t. 3 „Przyrzeczenia”, s. 116

Photo by Victoria_Watercolor on Pixabay