„Sądzę, że aby osiągnąć idealne życie duchowe, trzeba żyć na płaszczyźnie nadprzyrodzonej, to znaczy nigdy nie działać w sposób czysto naturalny. Trzeba być świadomym tego, że Bóg przebywa w głębi nas, i we wszystkim do Niego się uciekać. Wówczas nigdy nie będzie się pospolitym, nawet w spełnianiu najprostszej czynności, ponieważ nie żyje się tymi rzeczami, lecz się je przerasta. Dusza nadprzyrodzona nie zatrzymuje się nigdy na przyczynach wtórnych, lecz na samym Bogu. Jej życie jest proste, ponieważ zbliża się ono do życia duchów błogosławionych, ponieważ wyzwolona jest od siebie samej i od wszystkich rzeczy, wszystko dla niej sprowadza się do jedności, do tej jednej rzeczy potrzebnej, o której Mistrz mówił Marii. Wówczas dusza ta jest naprawdę wielka, naprawdę wolna, gdyż zamknęła swą wolę w woli Bożej”.
św. Elżbieta od Trójcy Świętej „Wielkość naszego powołania”
Posty oznaczone jako dusza
Ciało nasze ma tę wadę
„Ciało nasze ma tę wadę, że im więcej mu dogadzamy, tym bardziej mnożą się jego wymagania. Nie ma granic tej nienasyconej chciwości, z jaką ono, nie poprzestając na żadnym, jakie mu zrobisz ustępstwie, dopomina się coraz to nowych wygód, a że umie zawsze te swoje wymagania pokrywać jakimś pozorem rzekomej potrzeby, więc tym pozorem oszukuje nieszczęśliwe dusze i trzyma je na uwięzi, by nie postępowały w dobrym”.
św. Teresa od Jezusa „Droga doskonałości” 11,2
Photo by Ruslan Gilmanshin on Pixabay
Otrzymujemy światło i pomoc Bożą
Nie zamknął oczu
„Nie zamknął oczu i płomień wybuchł wokół niego i zatańczył mu w duszy”.
K. DiCamillo „Opowieść o Despero”, tł. A. Cioch
Photo by Gerd Altmann on Pixabay
On znajduje upodobanie w duszy
„On znajduje upodobanie w duszy, która uznaje swoją nieudolność”.
św. Elżbieta od Trójcy Świętej „Wielkość naszego powołania”
Photo by Harmony Lawrence on Pixabay
Czyż księga pustkę w pełnię zmienia?
„Czyż księga pustkę w pełnię zmienia?
czyż skrzepi kogoś, wzniesie, wzruszy?
nie znajdziesz, bracie, ukojenia,
jeśli go nie masz w własnej duszy”.J. W. Goethe „Faust”, tł. E. Zegadłowicz
Photo by congerdesign on Pixabay
Pokora jest prawdą
Najbardziej wolna jest ta dusza
„Wydaje mi się, że najbardziej wolna jest ta dusza, która najwięcej o sobie zapomina. Gdyby zapytano mnie o tajemnicę szczęścia, odpowiedziałabym, że polega ona na tym, by nie liczyć się ze sobą, by się ustawicznie siebie zapierać. To dobra metoda dla zabicia w sobie pychy – bierze się ją głodem. Widzisz, pycha to nasza miłość własna. A zatem trzeba, by miłość Boga była tak mocna, by zagasić w nas wszelką inną miłość”.
św. Elżbieta od Trójcy Przenajświętszej „Wielkość naszego powołania”
Są w rzeczy samej dusze tak zniedołężniałe
„Są w rzeczy samej dusze tak zniedołężniałe i tak nawykłe do obracania się wyłącznie w rzeczach zewnętrznych, iż straciły niejako wszelką możność oderwania się od nich choćby na chwilę i wejście w siebie stało się dla nich prawie niemożliwe. Ciągłe przestawanie z gadzinami i bydlętami krążącymi wokoło twierdzy przeszło u nich w nałóg i same niemal stały się nimi. A choć ze swojej natury są tak bogato wyposażone, iż z takim wysokim Panem, jakim jest sam Bóg, mogłyby przebywać, to przecież od tego niesławnego towarzystwa oderwać się nie mogą. Takie dusze, jeśli nie uznają swej nędzy i nie zechcą szukać na nią lekarstwa i nie zwrócą wzroku w głąb siebie, takiego losu się doczekają, jak żona Lota, która za to, że się obejrzała, stała się słupem soli”.
św. Teresa od Jezusa „Twierdza wewnętrzna” M1,1,6
Nie zamykajcie się
„Nie zamykajcie się, bo jeśli dusza zaczyna się zamykać, to bardzo zła rzecz”.
św. Teresa od Jezusa
Photo by Bruno /Germany on Pixabay