Szkoda, że nie potrafiłem pomóc

„Szkoda, że nie potrafiłem pomóc – Szymon zatrzymuje oczy na twarzy Szoguna. – Ale jak pomóc komuś, kto nie potrafi żyć bez ryzyka i strachu? Nawet nie wiem, kiedy umarł bohater Ameryki, a jego miejsce zajął wiecznie pijany cinkciarz, znany jako Major. Legenda półświatka, król armii małych złodziei… Wciąż mój przyjaciel, a tak przecież obcy i daleki człowiek…”.

B. Kosmowska „Samotni.pl”, s. 71

Photo by Сергей Шабанов on Pixabay

Wreszcie Węgiełek poddał się jego uściskowi

„Wreszcie Węgiełek poddał się jego uściskowi. Bardzo długiemu uściskowi. Kiedy duży, chropowaty język osła znalazł się na jego twarzy, Atacleto wiedział, że pokój został zawarty i że będzie trwał już zawsze. Posiadał osiołka, a osiołek posiadał jego, tak jak w każdej sensownej przyjaźni”.

S. de Mari „Ostatnie zaklęcia”, s. 221

Photo by Antonios Ntoumas on Pixabay

W Melbourne odwiedziłam starego człowieka

„W Melbourne odwiedziłam starego człowieka, o którego istnieniu nikt nie wiedział. Jego pokój był w strasznym stanie i chciałam go posprzątać, ale człowiek ten wstrzymał mnie słowami: «Nie trzeba». Nie odezwałam się i w końcu pozwolił mi to zrobić. Była w tym pokoju piękna lampa, cała pokryta kurzem. Zapytałam: «Dlaczego nie zapali pan tej lampy?». Odpowiedział: «Po co? Nikt mnie nie odwiedza, a ja nie potrzebuję lampy». wtedy powiedziałam: «Czy zapali pan lampę, jeśli siostry przyjdą pana odwiedzić?». Odparł: «Tak, jeśli usłyszę ludzki głos, zapalę ją». Któregoś dna przesłał mi przez kogoś wiadomość. Powiedział: «Powtórz mojej przyjaciółce, że lampa, którą zapaliła w moim życiu, wciąż się pali»”.

Matka Teresa z Kalkuty „Rozważania na każdy dzień”, s. 64

Photo by Steve Buissinne on Pixabay

Kiedyśmy się rozstali, byliśmy jak dwoje dzieci

„Kiedyśmy się rozstali, byliśmy jak dwoje dzieci, które gwałtownie zaprzyjaźniły się na jakichś imieninach i teraz patrzą na siebie, podczas gdy rodzice odciągają je za ręce, i jest w tym jakiś słodki ból i jakaś nadzieja, i już się wie, że jedno ma na imię Tony, a drugie Lulu, i to wystarcza, żeby serduszko było jak poziomka i…”

J. Cortázar „Gra w klasy”

Photo by bess.hamiti@gmail.com on Pixabay