Kiedy ktoś cię opuści

“Kiedy ktoś cię opuści, poza tym, że tęsknisz, poza tym, że rozpada się cały ten mały świat, który razem stworzyliście, i że wszystko co widzisz albo robisz przypomina ci o tej osobie, najgorsza jest myśl, że była to próba jakości i teraz wszystkie części, z których się składasz, noszą stempel ODRZUT przystawiony przez kogoś, kogo kochasz”.

H. Fielding

Photo by SEBASTIEN MARTY on Pixabay

Więc jest na szczycie

“Więc jest na szczycie! Wreszcie na szczycie!
W końcu doczekał się chwały!
Łeb nurza w niewyczerpanym błękicie,
Pod stopą głazów zawały.
Własnym pomnikiem stał się za życia
Już nieoddzielny od skały.
Więc skąd z ust jego nieludzkie wycie,
Któremu świat jest za mały?

W mglistych dolinach ludzkie siedliska
Jasny żar grzeje i krzepi.
To z jego żagwi błysły ogniska,
To on tych ludzi ulepił.
Tak ich niedola była mu bliska,
Że dla nich Bogów zaczepił
I teraz piorun nocą mu błyska,
A ci – na los jego – ślepi!

W ludzkich siedliskach kowadła dźwięczą
I ogień pod miechem huczy;
To on im przecież narzędzia wręczył,
On ich do kunsztu przyuczył.
Tak ich ukochał – swój twór niewdzięczny,
Tak ich wolnością obruszył,
Że kiedy wyciem jego wiatr jęczy –
Wciągają czapki na uszy.

Wspomną go jeszcze snując swe mity
(Tak, jakby dawno już nie żył) –
Że do kaukaskich szczytów przybity,
Lecz przecież kto w to uwierzy?
Że go zastąpi w męce banity
Jakiś półczłowiek, półzwierzę,
Któremu, w życiu pragnień wyzbytym,
Na niczym już nie zależy.

Tak sobie świat tłumaczą naprędce
Zlepieni z mułu i gliny,
Przy ogniu grzejąc bezczynne ręce,
Wolni – od długu i winy”.

J. Kaczmarski “Lament tytana”

Photo by Foto-RaBe on Pixabay

Wystarczy teraz odnieść wrażenie, że jest się pomijanym

“Wystarczy teraz odnieść wrażenie, że jest się pomijanym, a wszystko zaczniemy rozumieć opacznie. Wówczas zupełnie niewinne zdarzenia wydadzą się nam złośliwe, wówczas to, co ktoś zrobił, nawet nie pomyślawszy o nas, zobaczymy jako sprzeciwianie się nam; każdy cień nabiera ciała i tak zostajemy przygnieceni czymś… czego nie ma!”

ks. D. Ruotolo “Kwiatki księdza Dolindo”, s. 76

Photo by Gerd Altmann on Pixabay

Com uczynił, żeś nagle pobladła?

“Com uczynił, żeś nagle pobladła?
Com zaszeptał, żeś wszystko odgadła?
Jakże milcząc poglądasz na drogę!
Kochać ciebie nie mogę, nie mogę!

Wieczór słońca zdmuchuje roznietę.
Nie te usta i oczy już nie te…
Drzewa szumią i szumią nad nami
Gałęziami, gałęziami, gałęziami!

Ten ci jestem, co idzie doliną
Z inną – Bogu wiadomą dziewczyną,
A ty idziesz w ślad za mną bez wiary
W łez potęgę i w oczu swych czary –

Idziesz chwiejna, jak cień, co się tuła –
Wynędzniała, na ból swój nieczuła –
Polną drogę zamiatasz przed nami
Warkoczami, warkoczami, warkoczami!”

B. Leśmian “***”

Photo by Jills on Pixabay

Są to wypadki graniczne, godne podziwu

“Są to wypadki graniczne, godne podziwu, wskazujące, czym człowiek może być przez wielkość, jaką może osiągnąć. Oczywiście nie umniejsza tej wielkości fakt, że osiąga się ją tylko w samotności, gdy się jest odrzuconym przez innych i nawet oszukanym przez bogów; […]”.

J. de Romilly “Tragedia grecka”

Photo by Free-Photos on Pixabay