“Słabość to trudny dar, bo ma prowadzić do większego skupienia się na Bogu, aniżeli na własnej kondycji. Słabość, która ma tendencję do skupiania się na sobie – poprzez użalanie się nad swym niesprawiedliwym losem albo przez tanie usprawiedliwianie się w braku wierności – oddala od łaski i spotkania, a więc modlitwy. Taka słabość nie karmi modlitwy”.
M. Jaworski “Obdarowany. Modlitwa Darem” w: “Głos Karmelu” nr 3 (maj-czerwiec) 2019, s. 25
Photo by truthseeker08 on Pixabay
“Zdaje mi się, że gdyby kwiatek potrafił mówić, powiedziałby po prostu, co dobry Bóg uczynił dla niego, bez chęci ukrywania Jego dobrodziejstw. Nie mówiłby – pod pozorem fałszywej pokory – że jest pozbawiony uroku i woni, że słońce zniszczyło jego wspaniałość a burze złamały łodygę, będąc jednocześnie przekonanym, że jest wręcz przeciwnie. Kwiat, który zaczyna opowiadać swoje dzieje, cieszy się, że może mówić o przywilejach darmo otrzymanych od Jezusa, bo wie, że nic w nim nie było takiego, co mogłoby ściągnąć na niego Boskie wejrzenie i że jedynie miłosierdzie Boże sprawiło to wszystko, co jest w nim dobrego… to Jezus sprawił, że wyrósł on na ziemi świętej i do głębi przesiąkniętej wonią dziewictwa”
św. Teresa od Dzieciątka Jezus “Dzieje duszy”, s. 34-35
“Tak, wystarczy się ukorzyć przez znoszenie z łagodnością swych niedoskonałości. Oto prawdziwa świętość”.
św. Teresa z Lisieux, cyt. za B. Dubois “Uzdrowienie zranień z dzieciństwa ze św. Teresą z Lisieux”, tł. M. Grabski, s. 80
“Panie! Czymże ja jestem przed Twoim obliczem? –
Prochem i niczem;”.A. Mickiewicz “Dziady” cz. III
“Pamiętaj, że bez względu na to, czy to widzisz, czy nie, każdy toczy jakąś bitwę. Bądź miły, bądź hojny, bądź pokorny. W Bożych oczach wszyscy mają równą wartość i w równym stopniu zasługują na miłość i szacunek”.
J. Bricker “Wszystko jest możliwe”, s. 172
“I z Bogiem jest podobnie: kiedy przystępuję do Niego, muszę mieć w sobie zgodę, że to On wyznacza zasady, że On jest, który Jest. Mogę mieć kapitalny pomysł na Pana Boga, ale On jest, jaki Jest, zupełnie niezależny od moich oczekiwań, i ja nie mam wpływu na to, jaki On jest. To samo zresztą dotyczy relacji z drugim człowiekiem. Najlepsza postawa wobec Boga i drugiego człowieka to pokora – ja muszę się pokornie zgodzić na to, że ten człowiek i ten Bóg są inni niż moje o nich widzimisię. Inaczej nie spotkam się z nimi, inaczej spotkam się albo z samym sobą, albo z jakimś moim wyobrażeniem, ale to nie będzie Bóg czy mój bliźni”.
P. Krupa “Jutro ma na imię Bóg”, Kraków 2015, s. 89-90
“Jesteś jak te psy, te niechciane, które przez całe życie są źle traktowane. Kopiesz je i kopiesz, a one wciąż wracają, wciąż płaszczą się i merdają ogonem. Proszą, błagają. Mają nadzieję, że tym razem zrobią coś dobrze i wreszcie je pokochasz”.
P. Hawkins “Dziewczyna z pociągu”, tł. J. Kraśko. Warszawa 2015, s. 320-321
“Pokora, która spuszczonym wejrzeniem, głosem zniżonym i ułożeniem, coś wspólnego z płaszczeniem się mającym, na zewnątrz się objawia, pokorą nie jest”.
o. Gądek
“[Jan XXIII] dopisał: «Zawsze czynić dobro, nawet kosztem bycia zdeptanym». Dopóki nie rzucisz swego «ja» pod nogi innych, nie staniesz się wolnym człowiekiem. Zawsze będziesz bowiem martwił się tym, co powiedzą inni, będziesz przejmował się ich krytyką i osądami. Żeby zyskać wolność od tego wszystkiego, należy własne zmartwienia powierzyć Bogu”.
G. Górny “Papież, który odmienił Watykan. Z kardynałem Lovisem Capovillą, osobistym sekretarzem papieża Jana XXIII rozmawia Grzegorz Górny”, tł. R. Skrzypczak. W: “Egzorcysta”, kwiecień 2014, s. 21
