„A kiedy mnie już nie będzie
to nic się przecież nie zmieni
spadnie śnieg albo deszcz
i liść pożółknie w jesieni.
A gdyby to była wiosna
ulepi gniazdo jaskółka
wilga zaśpiewa «so fi ja»
zakuka na szczęście kukułka.
Kwiaty też będą pachniały
i trawa się zazieleni
bo kiedy mnie już nie będzie
to nic się przecież nie zmieni”.B. Fastowiec
Krótką informację na temat autorki można znaleźć tutaj
Photo by Joggie on Pixabay
„Z dwóch powodów mężczyzna jest w towarzystwie kobiety małomówny: gdy nie chce jej stracić, lub odwrotnie”.
L. Jasińska „Poufałostki”
Photo by olcay ertem on Pixabay
„Miłość to jest to, co pozostaje, gdy zabrane zostało już wszystko. Nawet nadzieja”.
A. Kamieńska
Photo by Ray Shrewsberry on Pixabay
„Wielu z nas traci (…) grunt pod nogami gdzieś pomiędzy zauroczeniem Bogiem a Jego nawiedzeniem”.
J. K. Ruffing RSM „Opór psychologiczny i duchowy w kierownictwie duchowym” w „Sztuka kierownictwa duchowego”
Photo by Stefan Keller on Pixabay
„Najtrudniej pozbyć się straconych złudzeń”.
W. Grzeszczyk „Parada paradoksów”
Photo by Inactive account – ID 512893 on Pixabay
„Ukazuje im, że nie ma nic, czego by nie uczynił dla tych, których miłuje. A gdy widzi, że oni gotowi są przyjąć Go i Jego łaski, tejże chwili daje, a daje siebie samego. Kto Jego miłuje, tego i On miłuje, a jaki to miłośnik i jak dobry przyjaciel! O, Panie duszy mojej, kto znajdzie słowa odpowiednie na wypowiedzenie, jakk wiele dajesz tym, którzy w Tobie swoją ufność pokładają, i jak wiele tracą ci, którzy choć doszli do tego stanu, jeszcze polegają na sobie!”
św. Teresa od Jezusa „Księga życia” 22,17
„W tych dniach straciłam cały świat.
Znalazł go może kto?
Rozpoznasz go po wieńcu gwiazd,
co mu u czoła lśnią.
Dla bogatego nieznaczna to strata,
lecz dla mych skromnych dni
cena jego ponad wszystkie dukaty.
O Panie, znajdź go mi!”E. Dickinson „W tych dniach straciłam cały świat”, cyt. za C. Funke „Atramentowa śmierć”, tł. J. Koźbiał, W-wa 2008, s. 125
Photo by Gerd Altmann on Pixabay
„Dla oczyszczenia leżącej na dnie duszy śniedzi trzeba, aby ona sama – w pewnym sensie – wyniszczyła się i straciła, gdyż owe namiętności i niedoskonałości stały się jakby jej drugą naturą. Doświadcza więc poteżnego wyniszczenia w swojej substancji, ostatecznego ubóstwa, w którym zdaje się ginąć. W tym stanie Bóg bardzo upokarza duszę, by ją tym wyżej później podnieść. Gdyby to doświadczenie «trwało dłużej, spowodowałoby śmierć; na szczęście rzadko przeżywa się całą jego gwałtowność. Dusza, widząc, że zasługuje na odrzucenie, ogląda jakby otwartą otchłań, i rzeczywiście w nią wkracza, aby oczyścić się w czyśćcowej męce. Kto przeszedł to na ziemi, do czyśćca wcale nie pójdzie, albo tylko na krótko. Bardziej się bowiem udoskonali tutaj w jednej godzinie niż tam w wielu»”.
św. Edyta Stein „Wiedza Krzyża”
Photo by Inactive account – ID 8926 on Pixabay
